Wielokrotnie wydawane dzieła ks. Fabera zaliczają się do najpiękniejszych tekstów literatury chrześcijańskiej i w swoim czasie, także dzięki licznym przekładom, zyskały nadzwyczajną popularność.

Rozważanie tytułowych „cudów miłości Bożej” to fascynująca podróż duchowo-intelektualna w samo serce największych tajemnic teologicznych, które autor ukazuje w nowym świetle, posługując się pięknym literacko i zarazem przystępnym stylem.

Frederick William Faber (1814-1863) – wybitny angielski pisarz i poeta, ceniony kaznodzieja i duszpasterz. Jeden z wielkich dziewiętnastowiecznych konwertytów z anglikanizmu na katolicyzm, uczeń i bliski współpracownik św. Johna Henry’ego Newmana, którego śladem wstąpił do zgromadzenia oratorianów.

Wprowadzenie. . . . . . . . . . . . . . . . 5
Co to znaczy być stworzeniem. . . . . . . 21
Co to znaczy mieć Stwórcę. . . . . . . . . 40
Dlaczego Bóg nas kocha. . . . . . . . . . 57
Wcielenie. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 76
Usprawiedliwienie i uwielbienie. . . . . . 99
Literatura. . . . . . . . . . . . . . . . . . 110

Co to znaczy być stworzeniem
Trudno znaleźć tajemnicę, której rozważanie przynosiłoby duszy i rozumowi więcej pożytku niż tajemnica stworzenia. Ogół chrześcijan rzadko jednak poświęca jej należną dozę namysłu, choć w teologii rozważanie tej tajemnicy rzuca wiele światła na zagadnienia takie jak przymioty Boże, grzech, łaska czy odkupienie.
Jesteśmy stworzeniami. Ale co to właściwie znaczy? Stwierdzamy swoje teraźniejsze istnienie wśród podobnych nam istot. Żyjemy na ziemi tyle a tyle lat, miesięcy, tygodni, dni, godzin. W określonym czasie zaczęliśmy używać rozumu, lecz w takim wieku i w taki sposób, że oczywiście nie mogliśmy obdarzyć rozumem sami siebie. Niemniej jesteśmy tu dzisiaj, i to nie tylko wyposażeni w rozum, lecz także we własny charakter, a na pewnym etapie życia wypełniamy jakieś przeznaczenie. Nie znamy tego, co działo się wcześniej, prócz garstki faktów, które przekazała nam historia lub kronika rodzinna. Nie wątpimy, że słońce i księżyc, planety i gwiazdy, rozległe seledynowe morza i żyzna ziemia istniały przed nami, co więcej – przed wszelkim w ogóle człowiekiem. Nauka rozwiązuje dotyczące ich zagadki, lecz każde dodatkowe światło zdaje się tylko mącić obraz i pogłębiać naszą rzeczywistą niewiedzę.
Tak przedstawia się sprawa ze stworzeniem człowiekiem. Stwierdza on swoje istnienie, którego nie dał sam sobie. Nie wie prawie niczego o tym, co działo się wcześniej, i zgoła niczego o tym, co wydarzy się później, z wyjątkiem tego, co jego Stwórca zechce mu objawić w sposób nadprzyrodzony. Nie wie niczego o tym, co stanie się z nim na ziemi. Czy jego przyszłe lata okażą się szczęśliwe, czy smutne; czy on sam dozna wyniesienia, czy może upadku; czy zachowa zdrowie, czy raczej będzie niedomagał: nie wie tego. Nie leży to w jego rękach co to znaczy być stworzeniem i nie jawi się jego oczom. Jeżeli go spytać, jaki konkretny, specjalny cel ma do spełnienia w życiu, jakich szczególnych dóbr lub darów powinien przysporzyć swoim bliźnim zgodnie z własnym powołaniem, jakie dokładnie miejsce i stanowisko przypada mu w całej wielkiej społeczności ludzkiej – nie odpowie. Nie zostało mu to oznajmione. Prawdopodobnie umrze, jak większość ludzi, nie dowiedziawszy się tego. A dlaczego? Ponieważ jest stworzeniem.

Przeczytaj dłuższy fragment „Cuda miłości Bożej” »