Wstęp. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5
Rajmund, syn Marianny. . . . . . . . . . 11
Sen o dwóch koronach . . . . . . . . . . . 13
Odwaga biedaczyny . . . . . . . . . . . . 16
O Opatrzności, matka czuwa!. . . . . . . 18
Pod rzymskim słońcem . . . . . . . . . . . . . . . . 21
Dusza każdego Apostolstwa. . . . . . . . . . . . . . 24
Moc Medalika. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26
Zwykła kartka papieru. . . . . . . . . . . . . . . . . 29
„Chcę zostać wielkim świętym”. . . . . . . . . . . . 32
Sposobna chwila. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35
Zdobyć wszystkie dusze dla Niepokalanej. . . . . . . . . . . . . . . . 38
Z motyką na słońce. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 41
Obraza majestatu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43
Fiat z otwartymi rękami. . . . . . . . . . . . . . . . 46
Niepokalanów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 49
Mistyka pracy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 52
Brat „osiołek”. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54
Współczucie dobrego samarytanina. . . . . . . . . . . . . . . 57
„Wyjść z zamkniętej twierdzy”. . . . . . . . . . . . . 59
„Kościół nie potrzebuje biurokratów” . . . . . . . . 62
Komunia miłości. . . . . . . . . . . . . . 64
Arcydzieło, malarz i pędzel. . . . . . . . 67
Krzyż jest szkołą miłości . . . . . . . . . . 70
Prawdziwy postęp . . . . . . . . . . . . . 73
Święć się wola Twoja!. . . . . . . . . . . . 76
Równanie: w + w = ś . . . . . . . . . . . 79
Dobre zawody. . . . . . . . . . . . . . . . 82
„Oto Matka twoja”. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 85
Adoracja uratuje świat!. . . . . . . . . . . . . . . . . 88
Caritas in veritate . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  91
Schronienie dla uchodźców. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94
Maryja, ikona życia w Duchu Świętym. . . . . . . . . . . . . . 96
„Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!” . . . . . . . . . . . . . . 98
„Tak, wierzę” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 101
Nic ponad miłość . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 103
Oblicze czułości Ojca . . . . . . . . . . . . . . . . . 106
Czerpanie łaski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 108
„Jestem księdzem katolickim” . . . . . . . . . . . . 111
Szczyt miłości . . . . . . . . . . . . . . . 114
Wniebowzięcie. . . . . . . . . . . . . . . 116

SZCZYT MIŁOŚCI
14 sierpnia 1941 roku. Trzech nagich więźniów kona jeszcze na posadzce bunkra głodowego. Ojciec Kolbe siedzi oparty o ścianę i modli się. Jego twarz promienieje spokojem, bo wszystko już się wykonało. Przez dwa tygodnie karmił współskazańców modlitwą i Różańcem. Podtrzymywał ich na duchu, spowiadał, przygotowywał na śmierć. Intonował pieśni maryjne, które rozchodziły się także po innych celach, zamieniając miejsce kaźni w kaplicę. Kat wchodzi, by dobić ojca Maksymiliana zastrzykiem. A on jak baranek sam podaje mu lewe ramię, szepcząc swoje
ostatnie Zdrowaś...

Rozważanie
„A [nawet] za człowieka sprawiedliwego podejmuje się ktoś umrzeć tylko z największą trudnością” (Rz 5, 7). A co dopiero za nieznajomego? Święty Maksymilian nie znał przecież Franciszka Gajowniczka po ludzku, lecz znał go w Chrystusie. Znał go w Bogu, w którym wszyscy jesteśmy braćmi: „Po tym poznaliśmy miłość, że On oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci” (1 J 3, 16). Jezus błaga nas, byśmy miłowali się wzajemnie tak, jak On sam nas umiłował, to znaczy z szaloną bezinteresownością. To właśnie jest szczyt miłości, do której wszyscy zostaliśmy stworzeni.

Cytat
Kto kocha Niepokalaną ofiarnie, ten się zbawi, uświęci i innym do uświęcenia dopomoże.

Modlitwa
Maryjo, Matko Pięknej Miłości, odkryj sercom zranionym duchem tego świata oblicze prawdziwej miłości. Prosimy Cię, byś sama przyszła kochać w nas tak jak kocha Bóg: bezinteresownie, bezgranicznie i bez zastrzeżeń.

Przeczytaj dłuższy fragment „Drogi do pokoju” »

[...]

Książka krok po kroku, poprzez krótkie rozważania, fragmenty pism św. Maksymiliana, sceny z jego życia i wreszcie postanowienia zanurza nas w życiu świętego męczennika i pokazuje, jak Bóg przemieniał jego życia, jak je kształtował i dopełniał.

Zatrzymajmy się na chwilę i przypomnijmy sobie czas jego pobytu w Rzymie oraz skąd czerpał siły: „Maksymilian to wulkan energii. Przez siedem lat  Rzym jest teatrem jego szalonej działalności. Młody student zdumiewa profesorów, olśniewa swoich kolegów wynalazkami i zaczepia spotkanych na ulicach przechodniów, by prowadzić ich do Chrystusa. Gdyby tylko pozwolił mu przełożony, z pewnością dotarłby do wielkiego mistrza masonerii, by go nawracać! Maksymilian jest pasjonatem, lecz nie jest bynajmniej rozproszonym młodzieńcem. Przyjaciele nie mają wątpliwości, skąd czerpie siłę, często spotykają go w kaplicy modlącego się za głównym ołtarzem w postawie ciała zdradzającej intensywną pracę ducha.”

Źródłem siły i natchnieniem Maksymiliana była Niepokalana, której, jak pięknie ujął to św. Jan Paweł II, „zawierzył swoją miłość do Chrystusa i swoje pragnienie męczeństwa.” Alexia Vidot pisze: „Kluczem do tajemnicy życia ojca Kolbego jest właśnie owo kontemplowanie blasku Niepokalanej Dziewicy. Szaleniec Niepokalanej był przekonany, że Matka Boża nie może prowadzić nas nigdzie indziej, jak tylko do Jezusa, bo gdzie Ona, tam jest cała Trójca Święta. Wystarczy więc tylko oddać się w Jej ręce, by wpaść prosto w objęcia po trzykroć świętego Boga.” [...]

Artur Żak